In eerste instantie kwam Guusje voornamelijk om PNEA’s te signaleren. Een PNEA is een psychische niet-epileptische aanval. Joyce heeft hier veel last van. Daarnaast heeft een eetstoornis haar in de greep. Het gaat op en af. Het enige constante voor haar is Guusje.

Doordat Joyce de mogelijkheid heeft om Guusje als assistentiehond op te leiden, krijgt ze stapsgewijs steeds meer facetten van een dagelijks leven weer terug. Dingen die voor veel mensen als ‘normaal’ gezien worden, zoals boodschappen doen, behoren voor Joyce weer tot de mogelijkheden. Met Guusje voelt Joyce zich veilig. Want als Guusje iets niet vertrouwt, wordt ze onrustig. En als Guusje geen gevaar ziet, kalmeert Joyce ook. Zo kan ze weer met het openbaar vervoer reizen en een studie gaan volgen.

Tegenslagen
Toch blijkt de eetstoornis sterk, en de PNEA’s komen nu helaas vaker voor. Mede hierdoor is het noodzakelijk dat er meer begeleiding komt en blijkt een verhuizing helaas onoverkomelijk. Even lijkt het erop dat de opleiding van Guusje op deze locatie te lastig is, maar zoals altijd weet Joyce er wederom een passende oplossing voor te vinden. Joyce werkt hard, krijgt meerdere zware tegenslagen te verwerken, maar krabbelt telkens weer overeind. Dat is enorm bewonderingswaardig.

Onafscheidelijk
De kroon op al het harde werk van Joyce zorgt ervoor dat Guusje nu een gecertificeerde assistentiehond is en de L dus van haar hesje mag. Guusje en Joyce zijn onafscheidelijk, ze helpen elkaar: Guusje signaleert, Joyce reageert. Samen komen ze zelfs de meest donkere dagen door. Guusje is nog steeds het vrolijke hondje en met humor krijgt ze steeds weer een lach op ieders gezicht. Blijf van elkaar genieten!