Zo vindt hij het soms spannend als mensen te dichtbij komen – bij Yolanda of bij hemzelf. Dan kan hij een blafje geven of zelfs opspringen. Samen met instructeur Mirjam gingen Yolanda en Simba op een bankje zitten midden in het winkelcentrum. Zo kon Simba rustig wennen aan alles wat daar gebeurt: mensen, boodschappentassen, winkelwagentjes, geluiden, beweging. En dat deed hij best keurig.

Hij zat netjes naast Yolanda en keek aandachtig om zich heen. Wat er ook langskwam, Simba bleef rustig. Tot er ineens een vrouw op hen afkwam. Ze liep recht op Simba af, boog zich over hem heen en wilde hem aaien. Zomaar, zonder iets te vragen. Simba schrok, blafte en sprong op. De vrouw deinsde achteruit en zei verontwaardigd: 'Oh, hij is helemaal niet zo lief als hij eruitziet!' En toen liep ze snel verder.

Yolanda: 'Wanneer leren mensen nou eens dat ze dat niet moeten doen? Zeker niet bij een assistentiehond of een assistentiehond in opleiding.' Met haar eerste assistentiehond Tjibbe – die nu langzaam met pensioen mag – heeft Yolanda al talloze reacties meegemaakt. Ze reageert altijd vriendelijk, maar wel duidelijk.

In het begin vond ze het best spannend om met een hond te lopen waar duidelijk ‘assistentiehond’ op staat. Alsof het op haar voorhoofd gedrukt stond dat ze CPTSS en een dissociatieve stoornis heeft. Maar inmiddels weet ze: de voordelen wegen ruimschoots op tegen die spanning. En met Simba gaat het zeker weten ook helemaal goed komen. Net als met Tjibbe vormen hij en Yolanda straks een geweldig team.

Nu alleen de mensen nog opvoeden... Want zeg nou zelf: jíj wil toch ook niet zomaar geaaid worden?